Polski ręczny karabin maszynowy został opracowany na podstawie belgijskiego karabinu Browning M1918. Po przeprowadzeniu konkursu, w trakcie którego wyłoniono broń, jaka miała wejść do wyposażenia polskiej armii, dokonano w niej kilku zmian, dostosowując ją do polskiej specyfikacji. Zmieniono kaliber, przesunięto dwójnóg z końca lufy na rurę gazową, ostrogi na końcach nóżek dwójnogu zastąpiono płózkami, dodano uchwyt pistoletowy, przedłużono lufę i przerobiono przyrządy celownicze. Zmodyfikowany karabin wprowadzono do uzbrojenia WP pod nazwą "7,92mm rkm Browning wz. 1928". W zakładach producenta zamówiono partię liczącą 10 tys. egzemplarzy, zakupiono jednocześnie licencję, na podstawie której uruchomiono produkcję w Polsce (1930r.). Na terenie kraju wykonano ok. 14 tys. egzemplarzy. W trakcie eksploatacji wprowadzono drobne zmiany konstrukcyjne (zmiana kształtu kolby i wymiarów przyrządow celowniczych). W trakcie działań wojennych rkm wz. 28 okazał się bronią niezawodną, celną i łatwą w obsłudze. Do wad broni należała jednak mała pojemność magazynka, ograniczająca możliwości prowadzenia ognia zaporowego.

Prace nad karabinem przeciwpancernym prowadzono w Polsce od początku lat 30. Pierwsze próby poligonowe nowej broni, skonstruowanej przez inż. Józefa Maroszka, rozpoczęły się w październiku 1935r. W trakcie prób strzeleckich pocisk wystrzelony z karabinu przebijał z odległości 300m płytę pancerną o grubości 15mm nachyloną pod kontem 30*. Wybity otwór miał średnicę ok. trzykrotnie większą od kalibru pocisku. Zamówiono 7610 egzemplarzy nowej broni. Z zachowanych dokumentów wynika, że do sierpnia 1939r. dostarczono ok. 3500 egzemplarzy karabinu. Analiza numerów seryjnych zachowanych egzemplarzy karabinu i luf pozwala jednak przypuszczać, że w rzeczywistości zamówienie zrealizowano w całości. Do jednostek karabin ten trafił między lipcem a sierpniem 1939r. w zamkniętych skrzyniach oznaczonych napisem sugerującym, że wewnątrz znajduje się sprzęt mierniczy. Przed wybuchem wojny w obsłudze broni przeszkolono tylko wybranych żołnierzy. Do niedawna sądzono, że w trakcie wojny obronnej 1939r. Ur był wykorzystywany sporadycznie, jednak dokładna analiza relacji z walk pozwala wysunąć przypuszczenie, że w rzeczywistości karabin używany był dość powszechnie. W trakcie walk broń znalazła się na stanie ok. 40 pułków piechoty i 35 pułków kawalerii, posiadających czasami broń w liczbie ponadetatowej. Zgadza się to z relacjami strony niemieckiej, w których często wspomina się o zniszczeniu lub uszkodzeniu wozów pancernych ogniem "rusznic przeciwpancernych" i karabinów przeciwpancernych. Samo istnienie tej broni, a także jej skuteczność, były dużym zaskoczeniem dla Niemców.