Dwuosobowy czołg lekki zaprojektowany i wyprodukowany w tajemnicy jako ciągnik rolniczy. Do uzbrojenia Wehrmachtu wszedł od IX 1933 r. Początkowo miano go wykorzystywać wyłącznie w roli maszyny szkolnej, jednak z powodu szybszego niż planowany wybuchu wojny czołgi te znajdowały się na wyposażeniu jednostek bojowych do 1941 r. W trakcie służby czołg ten wielokrotnie modernizowano.

Podstawowy czołg niemieckich dywizji pancernych aż do 1941 r. Już w trakcie rozpoczęcia wojny PzKpfwII był przestarzały. Słabe opancerzenie i uzbrojenie nie pozwalały na podjęcie walki z czołgami przeciwnika. Do sukcesów niemieckich dywizji pancernych w znacznym stopniu przyczyniła si ę błyskotliwa taktyka wykorzystania sił pancernych oraz świetne współdziałanie z lotnictwem i piechotą. Ostatecznie produkcję zakończono w 1944 r., jednak aż do zakończenia wojny czołg ten, w różnych wersjach, występował na wszystkich europejskich frontach.

Jeden z najważniejszych rodzajów czołgów w siłach niemieckich, modernizowany przez niemal cały okres wojny. Pierwsza wersja trafiła do dywizji pancernych w 1937 r., produkcję zakończono w 1943r. W czasie służby czołg ten doczekał się licznych modyfikacji, najważniejsze polegały na zwiększeniu opancerzenia i kalibru działa. We IX 1939 r. siły niemieckie użyły 98 czołgów tego typu.

W 1940 r. brytyjska misja wojskowa zapoznała się z amerykańskim czołgiem M3. Brytyjczycy zamówili nieco zmodyfikowany czołg. Do 1943 r. do Wielkiej Brytanii dostarczono 2887 czołgów. Armata M3 kalibru 75 mm umieszczona była w kazamacie, co było rozwiązaniem przestarzałym. W pierwszych czołgach stosowano silniki benzynowe, które stawały w płomieniach w razie trafienia (M3 był używany także w ZSRR gdzie był znany jako "Grób dla sześciu braci"). Jednak to właśnie załogi Grantów wzięły na siebie główny ciężar w walkach w połowie 1942 r.

Polski czołg lekki, wykorzystywany w czasie wojny obronnej 1939. Wóz powstał jako rozwinięcie licencyjnego czołgu Vickers E, do produkcji skierowano go w 1935 r. W stosunku do pierwowzoru zmieniono silnik. Nowa, wysokoprężna jednostka napędowa była bezpieczniejsza od wykorzystywanych powszechnie silników benzynowych ze względu na mniejszą łatwopalność oleju napędowego. Czołg otrzymał także grubszy od pierwowzoru pancerz. Początkowo produkowano go w wersji dwuwieżowej, ostatecznie czołg otrzymał jedną wieżę wyposażoną w nowoczesna armatę kalibru 37 mm. We wrześniu czołgi tego rodzaju znajdowały się w wyposażeniu 1. i 2. batalionu czołgów lekkich oraz w 1. i 2. Kompanii Czołgów Lekkich Dowództwa Obrony Warszawy

W 1934r. podjęto produkcję ulepszonej wersji tankietki TK-3. Nowy czołg otrzymał nowy silnik, PZInż.367, zmienioną architekturę nadbudówki oraz układ jezdny. Równocześnie z produkcją seryjną podjęto prace nad wyposażeniem czołgu w działko kalibru 20mm. Testowano szwajcarskie działka typu Solothurn oraz Madsen. W związku z prowadzonymi pracami nad polskim najcięższym karabinem maszynowym FK kalibru 20mm, wyposażono czołg w ten typ broni. Próby poligonowe wykazały bardzo dobre właściwości nowych czołgów, pocisk 20mm przebijał płytę pancerną o grubości 25mm z odległości 100m. Do września zamierzano przebudować 44 czołgi z 248 wyprodukowanych TKS-ów. Powodem tak małej liczby przezbrojonych czołgów były wysokie koszty. Czołgi uzbrojone w km FK wz.38 okazały się groźnym przeciwnikiem dla niemieckich czołgów lekkich.

Czołg Matilda II był jedynym brytyjskim czołgiem wykorzystywanym przez cały okres II wojny światowej. W początkowym etapie działań był jednym z najsilniej opancerzonych czołgów na świecie - pancerz Matildy po raz pierwszy pokonały dopiero działa kalibru 88 mm, używane przez Afrika Korps w czasie operacji "Battleaxe". Stosunkowosłabe uzbrojenie wynikało z założeń taktycznych. Podobnie jak niemiecki PzKpfwIV Matilda II była przeznaczona głównie do wspierania działań piechoty. Ogółem wyprodukowano 2987 czołgów tego typu.

W 1939r. w zakładach Nuffield Mechanisations & Aero Ltd. trwały prace nad nowym czołgiem szybkim. Czołg posiadał opancerzenie kadłuba 30-40mm, uzbrojenie główne stanowiła standardowa armata czołgowa kalibru 40mm. Prototyp został ukończony w lipcu 1939r. Zamówienia na czołgi Crusader I , które znajdowały się ciągle w fazie prototypowej sięgnęły prawie 500 sztuk. Do sierpnia 1940 armia otrzymała 340 czołgów. Największym problemem było uzbrojenie czołgu. Opracowanie nowej wieży z armatą 57mm zlecono we wrześniu 1940r. W grudniu 1941 wieża została zatwierdzona do produkcji. Nowa wersja czołgu otrzymała oznaczenie Crusader III. Pomimo swych niedoskonałości czołgi Crusader II i III były podstawowymi czołgami brytyjskimi używanymi bojowo w Afryce Północnej. Wyprodukowano ogółem 5700 czołgów wszystkich wersji.